Mañás de conversas e pedra

Era unha mañá dun sábado calquera en Ano Santo e polas rúas os repiques das campás mesturábanse co eco dos seus pasos entre os soportais.
Non había nin  nubes, nin paxáros e intuíase que o Sol estaría polas alturas pero tampouco podería dicir onde.
Este era un deses días dos que ela máis disfrutaba. 'Vai fresco' pensaba e continuaba o seu andar.
De cando en cando cruzábase cunha ou dúas persoas, cousa extraña nesa céntrica rúa, máis sen dúbida agradable.
O silencio paseaba con ela sen molestar aínda que de vez en cando desaparecía sen deixar rastro.

Un cruce seguido dun parón.

Comeza o movemento pola rúa que sube, seica había máis pola que baixa así que armouse de valor e ascendeu mirando as pedras do chan cun sorriso e poucas ganas de pensar no seu destino.

Xa arriba contemplou abraiada que os anos non pasaban pola cidade nin pola xente de aló.
A veciña do lado da froitería falaba das leiras de girasoles cercanas á casa da súa nora coa dependienta,
dúas amigas falaban do lonxe que lles quedaba a facultade e un matrimonio consolidado do caro que lles parecía o arróz.
Tras uns metros, un vello co seu bastón golpeaba as pedras que sobresaían pouco máis do normal mentres carraspeaba e un neno de medio metro coa boca aberta miraba coma un vagabundo tocaba o acordeón asemellando un besugo.

Chama a atención a normalidade do asunto; é máis, os pequenos detalles dunha mañá así vólvense tan especiais que da medo pensar que se nos pase algún.

A Alebóndiga.

Cuando una nube se convierte en tormenta, cuando la madura ciruela del ciruelo cae, cuando todo parece torcerse y oscurecerse, y llueve y se embarra la tierra y el ciruelo se agita; la semilla de la ciruela germina.
Así es como me resulta imposible olvidarte.
Así es como noche tras noche, ventisca tras ventisca, aquel recuerdo germina, humedezco los labios  y te beso, de nuevo, por primera vez.

OCO.

O martes comezo de novo.
Comeza unha nova etapa na que retomo a miña misión de crear unha rutina.
¿Se sairá ben? Quen sabe.

Meditei moito estes dous meses, moito. A miña tontería pouco a pouco foiseme esquecendo dando paso a unha especie de madurez (ou algo máis ou menos igual de aburrido) que, se digo a verdade, non me gusta un pelo, e resulta máis pesado se temos en conta que teño un oco.

Teño un oco, unha perforación por enriba do estómago que non ten nada que ver coa miña vida actual pero na que me inflúe máis do que quixera. Teño un oco que non son capaz de chear con nada e faime desesperar.
Teño un oco que cando durmo pechase, aínda que non me permite conciliar o soño.
Teño un oco polo que contínuamente pasa un vento xeado que me axita.
Teño un oco no que as veces meto palla, as veces sorrisos pero que estes saen por detrás.
Aínda que non o pida e asemelle difícil, rogo a Deus porque alguén me axude.


Teño un oco que máis ben é furado e doe coma un puñal.