Seguidores

viernes, 31 de mayo de 2013

Pasatiempos preferidos y aburridos.

   Recuerdo que uno de mis pasatiempos preferidos era vagar en silencio por toda la casa. Que nadie supiese que estaba ahí.
   Me encantaba colarme en las habitaciones y tumbarme en el suelo para mirar por la ventana. Mirarme los pelos del brazo cuando me daba la luz.
   Lo pasaba genial oliendo todo: los vinilos, los libros, los sofás del salón, los jarrones y las lámparas porque era como una ráfaga de viento antiquísimo, casi de la época de los faraones.
   Adoraba mirar por la rendija de la puerta de la cocina cómo fregaban los cacharros o hacían la comida mientras hacía que hablaba como una espía por el teléfono con forma de plátano.
   Algo que habituaba a hacer pero que odiaba era buscar piezas por toda la casa: tornillos, clavos, ladrones, interruptores... e intentar montar un robot que salvase al mundo de una futura apocalipsis. Era muy aburrido y cansaba muchísimo pero era mi deber.
   Muchas veces disfrutaba sentándome en el piano de la entrada, ese que estaba desafinado, tocando lo que se me viniese a la cabeza y aporreando de vez en cuando las teclas para que se abriese la tapa del reloj que estaba encima.
   Odiaba dormir porque eso quería decir que estaría sola en una habitación con los monstruos que se escondían en el pasillo, detrás de las estanterías. Eran muy feos y aunque nunca se acercaban a mí, se me quedaban mirando desde la oscuridad y yo tenía que taparme la cara con mi libro de cuentos.
   Ya ha pasado mucho tiempo de todo esto pero me encanta volver a esa casa y recordar todo lo que imaginaba e inventaba. Volviendo a buscar piezas para hacer robots y ver cuáles son las que me valdrían en aquel entonces, recorrer las habitaciones y los pasillos y mirar cómo cocinan. Aunque eso sí, no he vuelto a ver a ningún monstruo.

viernes, 17 de mayo de 2013

A lingua das bágoas

    Pedro é un rapaz calado e con mirada intelixente. Non adoita destacar por nada e polo xeral podes atopalo nun banco sen moverse. Observando.
    Segundo a súa nai Pedro non é moi avispado. Sempre está na nubes e é imposible falar con el.
    Pedro pásase o día só e cando ela o ve dalle a sensación de que chorou. Ela non o comprende, mírao con desesperación e volve as súas tarefas.
    Un día a nai de Pedro, sen moito interese na resposta e sen esperanza en que a houbera, preguntoulle ao seu fillo por que tiña a sensación de que choraba todos os días.
    Pedro tardou en responder pero para o asombro da nai, este comezou a falar:

 ' As bágoas son un conxunto de imaxes e palabras líquidas. Son fermosas aínda que cheas de tristeza, ou ledicia.
    As bágoas son a expresión dun arte temporal. Cando ninguén as ve relucen máis e son máis amargas.
   As bágoas son esas gotiñas de auga salgada e transparente que non todo o mundo sabe apreciar. Pero son, na súa totalidade, a expresión da alma. E cando baixan vertixinosamente polas meixelas e acarician os beizos con triste tenrura, os espectros marchan temerosos da súa luz. Síntome mellor, pois cando bebo as miñas bágoas síntome máis puro, máis vivo.
    Sinto que podo ver todo o que para un ollo normal escápase. Coma se os meus se liberaran dun telón que non os deixaba desfrutar da beleza do seu entorno. Á vez non comprendo se o que ocorre despois é que ese telón se atravesa na miña gorxa silenciándoa coa magnitude deses sentimentos e choro, unha vez máis e con máis paixón, sentíndome un pouco máis ledo que antes mentres descanso no verde da paisaxe. Nadando, berrando e cantando na lingua das miñas bágoas.'

    A súa nai mirouno estrañada e sen mediar palabra, chorou.