Seguidores

domingo, 26 de diciembre de 2010

Preguntas

¿Nunca te preguntaste por qué voy tan poco a casa?
¿ Nunca te preguntaste lo que son las vidas paralelas?
Y si lo has hecho... ¿nunca caíste en la cuenta de que aquí tengo catorce años y allí sigo evolucionando y creciendo como si nada pasara?
Así es, agotador. Poco tiempo tenemos para una vida, imagínate como me siento viviendo ambas.
Tengo que elegir y menos mal, menos mal que lo que realmente importa es factor común en las dos.

lunes, 20 de diciembre de 2010

Dous anos, tres meses e vinte días

Non sei moi ben como comezar. A verdade é que quedan dous días de clase antes de Navidad e non sei que me pasa.
Hoxe foi un bo día e movido, no bo sentido. Agora chega a noite e repito, non sei; estou tranquila, lúcida.

Estou recordando, ou iso intento, esa dor que me marcou hai anos, dous para ser exactos e...¿que me pasa? Non a sinto, é dicir, lembro, lembro ese día pero...¿ que foi o que sucedeu realmente?
Lembro familia, moita familia coñecida e descoñecida nese salón no que tanto pasei. Só eu podo sabelo, e aínda que pareza extraño, síntome ben.
Lembro risas, moitas risas e voces dese momento, tamén a ausencia dunha. E non sei, non sei ¡é que non sei!
¿Por que riamos? Non o sei.
Non conseguiamos tapar ese oco pero nós seguíamos nas mesmas.
¿E por que bromeabamos? ¿Algún día chegarei a comprendelo?
O peor ou mellor de todo e que ningún de nós sabe.

Agora non río e fixate, tampouco sinto esa sensación de que non me chega ben o aire nin esa presión na cabeza, coma se me volvera tola, tampouco sinto os ollos pesados.

Pero chegan as  festas e alí estamos, coma sempre. Menos pero máis. ¿ E por que rimos?

Non sei, marchaches sí, pero debería darte as gracias, e desta vez por algo distinto. Din que cando alguén marcha deixa algo que fai que te lembres del sempre.
Pensei que sería a dor, sí, iso pensaba pero quizáis me equivocaba.

Gracias por deixarme unha familia coa que rir sen saber de qué e coa que, apoiándome nela, puiden baixar desa noria que parou hai dous anos e catro meses ( en Noiteboa) quedando eu arriba.

A verdade e que tampouco sei por que che sigo dedicando textos, non os vas ler e coñecendote menos en galego, pero e que...¿sabes?
Non sei, fanme sentir ben.

miércoles, 15 de diciembre de 2010

Mares de fondo.

Qué puedo decir, me gusta entrar lentamente en el agua y picar la primera gran ola que se me acerca. Me gusta llegar hasta el fondo y notar como me voy enfriando y me cosquillean los brazos. Me encanta la sensación de dolor sin dolor, el entumecimiento de la cabeza.
Notar la sal en los ojos, cerrarlos muy fuerte, abrirlos y descubrir que haga sol, llueva o esté nublado el día es precioso.
Sentir en los pies la arena y de vez en cuando las conchas no me incomoda, al contrario. Me divierte despistarme con mi felicidad y meter el pie en un desnivel.
Me tranquiliza tumbarme y dejarme llevar.
A pesar de todo esto no echo de menos mis playas, ni la sensación heladora del agua en la cabeza, quizás porque ahora mismo esta ha sido arrollada y esta flotando en otro sitio, quizás porque en ese sitio he logrado sentir lo mismo.

viernes, 10 de diciembre de 2010

Sin saber qué hacer ni qué rumbo coger sólo se me plantea una pregunta en mi cabeza; ¿por qué?

lunes, 6 de diciembre de 2010

''Todavía no eres para mí más que un niño parecido a otros cien mil niños. Y no te necesito. Y tú tampoco me necesitas. No soy para ti más que un zorro parecido a otros cien mil zorros. Pero, si me domesticas, tendremos necesidad uno del otro. Tú serás para mí único en el mundo. Yo seré para ti único en el mundo...
(...)
Si me domesticas, mi vida resultará como iluminada. Conoceré un ruido de pasos que será diferente de todos los demás. Los otros pasos me hacen volver bajo tierra. Los tuyos me llamarán fuera de la madriguera, como una música. Y además, mira ! Ves, allá lejos, los campos de trigo ? Yo no como pan. El trigo para mí es inútil. Los campos de trigo no me recuerdan nada. Y eso es triste ! Pero tú tienes cabellos color de oro. Entonces será maravilloso cuando me hayas domesticado ! El trigo, que es dorado, me hará recordarte. Y me agradará el ruido del viento en el trigo...''