Mañás de conversas e pedra

Era unha mañá dun sábado calquera en Ano Santo e polas rúas os repiques das campás mesturábanse co eco dos seus pasos entre os soportais.
Non había nin  nubes, nin paxáros e intuíase que o Sol estaría polas alturas pero tampouco podería dicir onde.
Este era un deses días dos que ela máis disfrutaba. 'Vai fresco' pensaba e continuaba o seu andar.
De cando en cando cruzábase cunha ou dúas persoas, cousa extraña nesa céntrica rúa, máis sen dúbida agradable.
O silencio paseaba con ela sen molestar aínda que de vez en cando desaparecía sen deixar rastro.

Un cruce seguido dun parón.

Comeza o movemento pola rúa que sube, seica había máis pola que baixa así que armouse de valor e ascendeu mirando as pedras do chan cun sorriso e poucas ganas de pensar no seu destino.

Xa arriba contemplou abraiada que os anos non pasaban pola cidade nin pola xente de aló.
A veciña do lado da froitería falaba das leiras de girasoles cercanas á casa da súa nora coa dependienta,
dúas amigas falaban do lonxe que lles quedaba a facultade e un matrimonio consolidado do caro que lles parecía o arróz.
Tras uns metros, un vello co seu bastón golpeaba as pedras que sobresaían pouco máis do normal mentres carraspeaba e un neno de medio metro coa boca aberta miraba coma un vagabundo tocaba o acordeón asemellando un besugo.

Chama a atención a normalidade do asunto; é máis, os pequenos detalles dunha mañá así vólvense tan especiais que da medo pensar que se nos pase algún.